Όψεις και ώρες της φύσης II
Θεσσαλονίκη, 10/11/2009, Metamorfosis
Αθήνα, Σεπτέμβριος 2009
Γνωρίζω εννιά κόσμους, εννιά βασίλεια που τα σκεπάζει το δέντρο του κόσμου, το δέντρο που σοφά φτιαγμένο βυθίζεται στον κόρφο της γης…
Δεν είναι το περιεχόμενο που κάνει τα τελάρα, έργα τέχνης. Είναι το αυθυπόστατο της οντότητας του φωτός, κάτι περισσότερο από σχέδιο συν χρώμα. Το χρώμα και το φως χρησιμοποιούνται για να εξισορροπήσουν τις φόρμες· η Κτιστοπούλου γνωρίζει το μυστικό της απόδοσης του φωτός ακόμη και με λίγες σκούρες πινελιές. Είναι η βιαιότητα της εντύπωσης που δεν διηγείται, δεν εικονογραφεί, παρά καταγράφει τη συνάντηση της γήινης χλωρίδας με την Τέχνη.
Το δέντρο ως τοτέμ· το εικαστικό σύμπαν της Κτιστοπούλου υποβαστάζεται από ένα δέντρο-ιδέα που ρουφά τους ήσσονες χρωματικούς χυμούς του από την παράδοση των μεγάλων δασκάλων της αναπαραστατικής ζωγραφικής. Υπέργεια απορροφά όλο το νερό, το χρώμα που απαιτούν τα έργα και το σχέδιο, αυτοστηριζόμενος κορμός που στηρίζει και διατάσσει ευνοϊκά τα φύλλα ως προς το φως παράγοντας σπέρματα, σπόρια, άνθη, καρπούς. Καρπούς της κίνησης, της ενέργειας, της δραματικής έκρηξης του φωτός. Το υπόγειο, το επίγειο και το υπέργειο τμήμα του δέντρου καθρεφτίζονται στην εικαστική πράξη.
Η Κτιστοπούλου δεν απεικονίζει την ανθρώπινη μορφή, ίσως κάποιες στιγμές την υπονοεί, ζωτικές ψυχές κουρνιάζουν στα κλαδιά, δενδρίτιδες νύμφαι κατοικούν τα δέντρα της. Ζωγραφίζει το χώμα, τον ουρανό, το σανό, την ελιά. Ζωγραφίζει ασταμάτητα, χείμαρρος δύναμης και αντοχής και τούτη της η αντοχή έχει κάτι το ιερό. Mater που δεν έκοψε ακόμη τον ομφάλιο λώρο που τη συνδέει με τη φύση, λάσπη και χρώμα, ιδρώτας και αντηλιά, αγέρας και άγρια πινελιά, πάστα και γενναιότητα, αγωνία, υπαρξιακή αγωνία που μετουσιώνεται στον καμβά. Η αντοχή του δέντρου γίνεται η αντοχή της και η περηφάνεια της, φυτεύει ζωγραφικά δέντρα για να τη θυμούνται, να ριζώσει το έργο της.
Δεν υπάρχει ηθική χροιά, το ζωγραφισμένο έργο γίνεται μόνο ο φορέας της κατανόησης του οργανωμένου Κόσμου και του Χρόνου. Αέναη εξιλαστική ζωγραφική πράξη που ενέχει το μυστικό της αρχέγονης δημιουργίας. Ελαία αιωνόβια, πεύκο ως λείψανο, ροδιά περικαλής, παραδείσια μηλιά, κυπαρίσσι, ικμάδα και αναγέννηση, η βρύση της Μνημοσύνης κυλά χύνοντας χρώμα δροσερό στη γκάμα της Γης. Η Κτιστοπούλου ζωγραφίζει δέντρα για να εκπληρώσει τις επιθυμίες της, εκεί κρεμά τους νεκρούς της, εναγκαλίζοντας τους κορμούς των εικαστικών της δέντρων και μετέχοντας σε μία δράση θαυματουργικής συνέργειας. Οι άξονες της σεξουαλικότητας και του θανάτου μεταμορφώνονται από αυτήν την ίδια την Πραγμική αναπαράσταση του δέντρου.
Ουρανία Αναστασιάδου
Εικαστικός
