Μενού Κλείσιμο

Κρύπτες

Κρύπτες

Έκθεση στην Αίθουσα Τέχνης Τρίγωνο, Μάιος- Ιούνιος 1997

Κρύπτες και ανοίγματα, αδιόρατα πίσω τους, πρόσωπα και βλέμματα σε μινιατούρες. Ένας μικροσκοπικός κόσμος που καλεί το θεατή να τον ανακαλύψει. Και σαν φτάσει πολύ κοντά, τόσο κοντά ώστε να διακρίνει, τότε αντιλαμβάνεται ότι τον κοιτά ένα πρόσωπο.

Ποιος αλήθεια βλέπει ποιον;

Ο θεατής, που πλησιάζει με εστιασμένο το βλέμμα του, ή αυτά τα πρόσωπα που μοιάζουν, ένα-ένα ξεχωριστά, να τον παρατηρούν σιωπηλά;

Ποιος αποκαλύπτεται; Τι φανερώνεται;

Τα πρόσωπα είναι ρεαλιστικά δοσμένα, τα χαρακτηριστικά τους ανάγλυφα, απτά, Απόσπασμα της ζωής, η κάθε μινιατούρα έχει μια παρουσία τόσο έντονη, που μοιάζει να αγκαλιάζει όλον τον κόσμο. Πρόσωπα που θα μπορούσαμε να τα συναντήσουμε και στο δρόμο. Τα ιδιόμορφα χαρακτηριστικά τους σχηματίζουν μια οικουμενικότητα που αντικατοπτρίζει τον ίδιο τον άνθρωπο.

Το ξύλο, χονδρό, σαν κουτί, επικαλύπτει και απομονώνει επιβλητικά κάθε πρόσωπο που βρίσκεται πίσω του. Μόνο άνοιγμα, μια τρύπα σκασμένη στο ξύλο, απ’ όπου διακρίνουμε αυτά τα πρόσωπα. Σαν σταυρότυπος τύμβος σχηματίζει μια απροσπέλαστη απόσταση.

Κρύπτες. Κρύπτονται ή κρύπτουν;

Η ανάγκη εγγύτητας της μινιατούρας διαμορφώνει τη διαδρομή της αναζήτησης, στη σκοτία της κρυπτής όμως καταχωνιάζει ο φόβος.

Η ζωγράφος αποκαλύπτει με πολλή ευαισθησία και διακριτικότητα, ενδόμυχα σκοτεινά σημεία του ανθρώπου. Μιλά για τη σχέση του ανθρώπου με τον άνθρωπο, για τη σχέση του με την ψυχή του.

Ο ρεαλισμός του έργου θίγει με ευκρίνεια και διορατικότητα την έννοια της ψευδαίσθησης, εκεί που συγχέεται η αλήθεια με το ψέμα.

Είναι τα σημεία που αποσιωπεί ο καθένας μας, σημεία που δε βλέπουμε.

Κρυμμένες μέσα μας άγνωστες πτυχές του εαυτού μας, από τις οποίες αποστρέφουμε τη ματιά μας. Κρυβόμαστε και συνάμα κρύβουμε τα συναισθήματα μας.

Τα πρόσωπα σιωπηλά, το στόμα τους σκεπασμένο από την οπή, όπου μόνο το βλέμμα τους μοιάζει να μας ακολουθεί επίμονα. Εκφράζεται όλος ο εσωτερικός κόσμος τους στα μάτια τους, χωρίς όμως να αποκαλύπτεται.

Πρόκειται για μια επικοινωνία αποσιώπησης, όπου ο φόβος είναι πλέον, ο κύριος πρωταγωνιστής.

Το μεταλλικό πλέγμα είναι και στίγμα οφθαλμαπάτης, μεταξύ οραματικού και αντικειμενικού, αλλά και πραγματικό, διαδραματίζοντας τόσο το εμπόδιο, όσο και τη δοκιμασία υπερνίκησης. Το σημαδεμένο από την πύρινη παραμόρφωση πλέγμα εκφράζοντας αυτή τη σύγχυση, μαρτυρά την άτεγκτη σχέση του εγώ με την εσώτερη αισθαντικότητα. Ενώ η τρύπα, άνοιγμα προς το άγνωστο, συμβολίζει όλες τις εν δυνάμει ενέργειες, όπου το εσώτερο και το εξώτερο μαζί, σχηματίζουν ένα χοίρο κενό. Μέσα από την πύρινη κάθαρση ίσως να δημιουργείται ένα άνοιγμα προς την ελευθερία. Μια Κάθαρση.

Οι Κρύπτες της Μαρίας Κτιστοπούλου φανερώνουν το άφωνο δέος της ενδόμυχης απόκρυφης υπόστασης μας.

Κατερίνα Δροσοπούλου

Ιστορικός τέχνης