Το Σάββατο 2 Ιουλίου 2011 πραγματοποιήθηκαν στην Πινακοθήκη Κυκλάδων τα εγκαίνια της αναδρομικής έκθεσης ζωγραφικής της Μαρίας Κτιστοπούλου «Στιγμές Πορείας». Την έκθεση επιμελήθηκε η ιστορικός τέχνης Αθηνά Σχινά.
Η Μαρία Κτιστοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας και τα έργα της περιλαμβάνονται σε πολλές ιδιωτικές συλλογές και πινακοθήκες.
Διακρίθηκε με το πρώτο βραβείο για καταχώρηση της διαφημιστικής καμπάνιας για τη SOYA, στο τέταρτο φεστιβάλ ελληνικής διαφήμισης στην Αθήνα ενώ δίδαξε Ελεύθερο Σχέδιο και Χρώμα στη σχολή ΑΚΤΟ Αrt & Design (1988-1994).
Συμμετείχε στην έκθεση ART EN CAPITAL salon des independants στο GRAND PALAIS Παρίσι.
Η αναδρομική έκθεση περιλαμβάνει δουλειά δύο δεκαετιών της Μαρίας Κτιστοπούλου ενώ στα εγκαίνια παραβρέθηκαν ο Δήμαρχος Σύρου Γιάννης Δεκαβάλλας, ο Αντιδήμαρχος Δημήτρης Ρούσσος, ο αντιπρόεδρος του Ο.Π.Α.Σ Γιάννης Πιταούλης, οι ζωγράφοι Αχιλλέας Δρούγκας, Μιχάλης Μακρουλάκης και Πέτρος Ζουμπουλάκης, οι συλλέκτες Μελέτης Φικιώρης, Γιώργος Αλτουβάς και άλλοι και αρκετοί φιλότεχνοι που εντυπωσιάστηκαν από τα έργα της Μαρίας Κτιστοπούλου.
Δείτε στο Web TV ρεπορτάζ από τα εγκαίνια της αναδρομικής έκθεση ζωγραφικής της Μαρίας Κτιστοπούλου «Στιγμές Πορείας».
“Ο εικαστικός λόγος της Μαρίας Κτιστοπούλου προβάλλει ξεχωριστός: συνεγείρει με την συναρπαστική του πειστικότητα, γονιμοποιεί τη σχέση του θεώμενου με το έργο της. Ειρηνευτικός και μαχητικός ο παραστατικός αυτός λόγος, στη διεκδίκηση της μετάλλαξης του φαινομένου σ’ ένα προσωπικό μύθο, διακινεί αντίστοιχα και το δέκτη σε μια δική του ταυτόσημη συλειτουργία. Με τη δωρημένη χαρισματική ικανότητα πρόσληψης της ουσίας, τη συνέργεια άρτιων σπουδών, το πάθος της διακινητικής προσωπικότητάς της, η δημιουργός κορυφώνει το στοχασμό της, ενεργοποιώντας το περιβάλλον.
Και σε μια εποχή πληθωρικής παροχής εικόνων, εξέλιξης της τεχνολογίας – των υπολογιστών κ.λπ. η κ. Κτιστοπούλου προβάλλει με τόλμη, γενναιότητα και ανασύρει μια νέα εμπνευστική δύναμη από τη σχέση φύσης- ανθρώπου. Δεν αντιγράφει, ενεργοποιεί το τοπίο, τον τόπο.
Από το 1995 η ζωγράφος καταθέτει το σεβασμό της προς το αντικείμενο της επιλογής της, με τεχνική άψογη. Δεν το παραποιεί εξπρεσσιονιστικά. Το προβάλλει ανάγλυφο στην πληρότητα της ιδιαιτερότητάς του, εξαίροντας την τελειότητα της μορφής του. Κι εξελικτικά ολοκληρώνεται η ιδιαιτερότητα της γραφής της.
Από τις πρώτες « νεκρές φύσεις» , στις θύρες της κρυμμένης μοναξιάς κι ως τα καράβια της με τις βιωμένες στους κινδύνους λαμαρίνες τους, εμπρηστικά χρωματισμένες- παρουσίες της ανθρώπινης αντοχής, η Μαρία Κτιστοπούλου μας οδηγεί στις σημαντικότερες «τελετουργίες» στις εκτάσεις και τα δένδρα της.
Τα ανθοφόρα, τα οπωροφόρα, τα μεσογειακά της δένδρα σ’ ένα οργασμό γενεσιουργικής πληρότητας. Από την ορθόστητη ανθισμένη αμυγδαλιά, ως τη ανεμογερμένη γέρικη ελιά που ακόμη θάλλει, ως τα εξαίσια οπωροφόρα, η δημιουργός καρπίζει ζωή: ερωτική και μητρική. Οι χυμοί μιας έξαρσης βιολογικής και οι αρωματικές οσμές της, διαποτίζουν τους καμβάδες της, διαμηνύοντας την όσφρησή μας, βιωματικές μνήμες ηδονικές.
Πολλά και σοφά ειδικών έχουν γραφεί για το έργο της Κτιστοπούλου. Δεν γνωρίζουμε που θα στραφεί στο μέλλον θεματολογικά η ίδια. Σταθμός όμως μπορεί να θεωρηθεί στο έργο της, το «εγκώμιό» της στον κοσμογέννητο δεσμό φύσης- ανθρωπίνου όντος. Θα τελειώναμε με την σκέψη μιας έκδοσης συνόλου αυτού του εγκωμίου, διδακτική και ερμηνευτική για όλους.”
Ντιάνα Αντωνακάτου
Ζωγράφος- συγγραφέας
“Η ζωγραφική για σένα είναι γλέντι και πανηγύρι και αυτό φαίνεται στη δουλειά σου. Σε θαυμάζω και σε ζηλεύω για τον απίστευτο οίστρο σου, την ακούραστη ζωτικότητά σου, τις αστείρευτες ιδέες σου, την ποικιλία των θεμάτων σου.
Πώς ο Βερμέερ φλερτάρει διακριτικά με το σήμερα μέσα από φινιστρίνια παροπλισμένων πλοίων και ως το κορίτσι με το μαργαριτάρι μας κλείνει φιλάρεσκα το μάτι πίσω από τη νεοκλασσική πόρτα. Ένα κλαρί μηλιάς κατακρημνίζεται από το βάρος του καρπού πάνω στα κίτρινα στάχυα και οι απόστρατες μισοβυθισμένες φορτηγίδες σκουριάζουν «ζωγραφικά» στο βρώμικο νερό (Αν μιλούσαν…» ).
Βλέπω την ασυγκράτητη επιθυμία σου ν’ απεικονίσεις το όργιο της πολύκαρπης φύσης που συντελείται μπρος στα μάτια σου. Αχόρταγα και με ανεξάντλητο ενθουσιασμό, τσαλαβουτάς στα λάδια και τα’ ακρυλικά , μεθυσμένη απ’ τον ήλιο, να «πιάσεις» τη φευγαλέα εντύπωση της ροζ αμυγδαλιάς λες πριν φυλλορροήσει. Τώρα μπαίνεις μέσα στη δροσερή σκιά του δωματίου (τυφλωμένη απ’ το φως) να ζωγραφίσεις «ατμοσφαιρικές» μπαρόκ νεκρές φύσεις με τηγανιστά αυγά και σκόρδα, γλυκά του κουταλιού και λεμόνια, μια φέτα ψωμί και κόκκινες γόβες ακόμη και το σαμπουάν στο πάτωμα δίπλα στη μπανιέρα… 
Βλέπω τα γυμνά σου πόδια μπροστά σ’ ένα βουνό από μήλα. Βλέπω στην άσφαλτο το σήμα «προσοχή» και μπρος στη γηραιά σοβαρή ελιά (μήπως κινδυνεύει; ) …
Όλα αυτά τα χρόνια σε παρακολουθώ με καμάρι και χαίρομαι την ασίγαστη δραστηριότητά του και τις επιτυχίες σου.”
Πέτρος Ζουμπουλάκης
Ζωγράφος